Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα «Η ΤΕΓΕΑ», Αριθμός Φύλλου 39, Έτους 2007.
Στο κέντρο της ορθοδόξου
πνευματικότητας της ιερής ιστορίας των πιστών, βρίσκεται η ΘΕΟΤΟΚΟΣ. Η Μεγαλόχαρη υψώνεται στο κεντρικότερο σημείο
της λατρείας και της συνείδησής μας.
Και
πως δεν την έχουν ονομάσει; Δέσποινα,
Κυρά, Πλουτοδότειρα του ανθρώπινου
Γένους, το εγκαλλώπισμα, το καύχημα της κτίσης. Η Παρθένα Μαρία είναι η «σεμνότητα», η Μεγαλόχαρη, η Βασίλισσα, η
Πλατυτέρα, η Γλυκοφιλούσα, η Γρηγορούσα, η Μυρτιδιώτισσα, η θαλασσινή, η Αρχόντισσα.
Μορφή ελέους, δυνάμεως, παρηγοριάς, ελπίδας, κεχαριτωμένη».
Ο Νικηφόρος
Θεοτόκης την αναφέρει ως κόρη Παντάνασσα, θρόνε ηλιοστάλακτε, Μύριαμ,
θεόνυμφε. Είναι ατέλειωτος ο κατάλογος
με τα ονόματα που έχουν αποδοθεί στην ΠΑΝΑΓΙΑ.
Το έχει ανάγκη άνθρωπος να απευθύνεται
σε Αυτή αφού μάνα τη ζητάει να συντρέξει στις δύσκολες στιγμές του. Δεν υπήρχε
χριστιανική ψυχή που να μη συγκινήθηκε, να μη παρακάλεσε, μπροστά στη θεία
μορφή της. Ήρθε όμως η ώρα που τερματίστηκε η επίγεια ζωή της. Εκκενώθει μέχρι
τρυγός το ποτήρι του πόνου.
Η Παναγία στέκεται στις ψυχές των
Ελλήνων ως το πιο μεγάλο ιδανικό σύμβολο θυσίας, αγάπης, παρηγοριάς. Και γιορτάζουμε την ΚΟΙΜΗΣΗ της αντί να θρηνούμε, αφού έγινε η αιτία
για να σωθεί το γένος των ανθρώπων.