«Βρε πατριώτη, κάτι κερδίσαμε από αυτήν την κρίση».



Κυρίες και Κύριοι, 
    Μην πλανάσθε βρισκόμαστε σε πόλεμο. Σε πόλεμο με την ίδια τη νοοτροπία μας. Η δυσμενής οικονομική συγκυρία έγινε απλώς η αφορμή για να γίνει τούτο ξεκάθαρο σε όλους μας.
    Ναι, το Κράτος μας έχει απογοητεύσει. Ναι, το Κράτος μας έχει εγκαταλείψει. Οι αμετροεπείς στα λόγια και πράξεις κυβερνώντες δεν στάθηκαν άξιοι της εμπιστοσύνης μας και μας οδήγησαν σε αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα.
Οι υποσχέσεις τους αποδείχτηκαν φενάκη. Οι ιταμοί δημαγωγοί δεν έχαναν ευκαιρία και παρουσίαζαν μια κίβδηλη εκδοχή της κατάστασης. Οι Ευρωπαίοι μας κατηγορούν, όχι άδικα, για «ενδελεχή συνειδητό υποτροπιασμό» (δηλαδή «εμείς πάμε να σας βοηθήσουμε και εσείς συνεχώς κάνετε τα ίδια και χειρότερα») και ήραν την εμπιστοσύνη τους. Οι πολίτες παρακολουθούν αποσβολωμένοι, καχύποπτοι και τρομοκρατημένοι τις εξελίξεις. Η Εκκλησία παρακολουθεί εξ αποστάσεως τα πράγματα και φαίνεται απλώς να αναμένει και αυτή τις εξελίξεις.
Όμως το Κράτος βασίζεται σε και σ’ εμάς. Και για να το βοηθήσουμε ώστε να αναθαρρήσει και να γίνει με την σειρά του, ένα Κράτος στο οποίο να μπορούν να βασίζονται οι επερχόμενες γενιές, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, πρέπει εμείς σήμερα, τώρα , να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας και την στάση μας, θυσιάζοντας έστω τους εαυτούς μας. Η θυσία της γενιάς μας είναι η παρακαταθήκη του μέλλοντος των παιδιών μας.
Πρέπει όλοι οι Έλληνες να το ενστερνιστούμε και να ενωθούμε σε αυτό. Αναγνωρίζοντας τα λάθη του παρελθόντος να προσανατολιστούμε προς το μέλλον, διορθώνοντας αυτά τα λάθη. Μετουσιώνοντάς τα σε πραγματική Δημοκρατία και Ευημερία.
Αλλαγή νοοτροπίας σημαίνει τιμωρία των καταχραστών του δημοσίου χρήματος, απαλλαγή από τα κακώς κείμενα της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας, του ωχαδελφισμού, της σπατάλης, της αδιαφορίας για τον συμπολίτη, της αδιαφορίας για την Δημοκρατία.
Ταυτόχρονα, αλλαγή νοοτροπίας σημαίνει σεβασμός του Κράτους προς τον πολίτη, αλληλοσεβασμός μεταξύ των πολιτών, σεβασμός προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας, υγιείς και λειτουργικοί θεσμοί, αίσθημα δικαιοσύνης, ανάπτυξη.
Έχω ξαναπεί ότι δεν πρέπει να είμαστε εκπρόσωποι ενός κόμματος στην κοινωνία αλλά εκπρόσωποι της κοινωνίας, διαμέσου του κόμματός μας, της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», στην εξουσία αλλά και σε κάθε φορέα ή Διεθνή, πολιτικό, ή μη Κυβερνητικό οργανισμό. Έχω ξαναπεί επίσης ότι η κοινωνία διψά για ριζική αναμόρφωση νοοτροπίας, για ίσες ευκαιρίες, για προστασία του καθενός, όσο «μεγάλος ή «μικρός» είναι, ανάλογα με τα ταλέντα και τις δεξιότητές του, για κατοχύρωση των θεσμών, για ικανοποίηση του αισθήματος Δικαιοσύνης, και κάθε μικρή νίκη που πετυχαίνουμε σε κάθε ένα από τα ανωτέρω σημεία αναφοράς μας φέρνει πιο κοντά στον στόχο μας.
Επί του πρακτέου, επιτρέψτε μου κάποιες επισημάνσεις: Ζούμε 10.000.000 φιλόξενοι και φιλότιμοι άνθρωποι σε μια «ευλογημένη» χώρα. Η ιστορία και ο πολιτισμός μας βρίσκονται στα προγράμματα μαθημάτων όλων σχεδόν των Πανεπιστημίων στον Κόσμο. Οι φυσικές μας πηγές είναι απεριόριστες, ο ορυκτός μας πλούτος μεγάλος, το κλίμα μας καρποφόρο. Η ναυτιλία μας διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους στόλους παγκοσμίως, το φυσικό κάλλος της πατρίδας μας είναι θέλγητρο και τα νησιά μας αποτελούν δημοφιλή προορισμό για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους παγκοσμίως. Δεδομένων όλων αυτών πρέπει να αναλογιστούμε και να αναλύσουμε το τι έφταιξε και βρισκόμαστε σήμερα σε αυτήν την κατάσταση.
Το «παράδοξο» αυτό είναι εμφανές και διάχυτο. Από την μία υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια ισχυρή χώρα που μεριμνά για τους ανθρώπους της και ικανή να επηρεάσει τα Διεθνή τεκταινόμενα (ούτε «οι κακοί γείτονες» μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι του γιατί δεν συμβαίνει ήδη αυτό) και από την άλλη η χώρα σήμερα βρίσκεται υπό διάλυση, σχεδόν «πτωχή», η «πτωχή συγγενής» της Ευρώπης θα έλεγα, μίζερη, γονυπετής, ανίκανη να φροντίσει τους ανθρώπους που την κατοικούν, ανίκανη να ξεπεράσει την διαφθορά, την αναξιοκρατία και εν τέλει ανίκανη να ξεπεράσει την «Δημοσιουπαλληλική» της νοοτροπία.  (Προσοχή: Δεν λέω ότι φταίνε οι Δημόσιοι υπάλληλοι, ίσα-ίσα, το ότι λειτουργεί ακόμα το Κράτος μας και δεν έχει εντελώς παραλύσει, οφείλεται σε αυτούς. Και αν το Κράτος έχει κάποια πιθανότητα για ανασύνταξη, στους Δημόσιους υπαλλήλους του πρωτίστως θα βασιστεί.) Με τον όρο «Δημοσιουπαλληλική νοοτροπία» θέλω να περιγράψω την κατάσταση εκείνη τέλματος στην οποία οδηγεί το «γύρισμα της πλάτης» στην προσωπική ευθύνη. Την «μονιμότητα» στην εμμονή ότι θα μας σώζουν πάντα κάποιοι «άλλοι». Μεγάλο ατόπημα. Γυρίσαμε την πλάτη στην προσωπική μας ευθύνη και ζούμε με «δανεικά». Μαζευτήκαμε όλοι στις μεγάλες πόλεις και αφήσαμε την Ελλάδα χωρίς παραγωγή, χωρίς Βιομηχανία, χωρίς Αγροτικό πληθυσμό. Ύπαιθρος χωρίς αγροτικό πληθυσμό: Ακούγεται αστείο κι όμως συμβαίνει. Εδώ ας μου επιτρέψετε μια παρένθεση: Πονάει η ψυχή μου να βλέπω την ιδιαίτερη πατρίδα μου την Αρκαδία, το λίκνο των πρώτων παιδικών μου ευτυχισμένων εμπειριών, να ερημώνει ολοένα και περισσότερο και αντί να αναβαθμίζεται να υποβαθμίζεται. Να λείπει το μεράκι. Μπορώ εντούτοις βάσιμα να ελπίζω ότι δυναμικοί, αυτοδημιούργητοι Αρκάδες έχουν το μεράκι να μετατρέψουν την τοπική Αυτοδιοίκηση Αρκαδίας σε υπόδειγμα για όλες τις άλλες διοικητικές περιφέρειες της Ελλάδος.
Αφήσαμε την Ελλάδα χωρίς τιμωρία των ενόχων, χωρίς σεβασμό προς τον εαυτό της και τους ανθρώπους της, χωρίς ελπίδα. Η «Δημοκρατία» εξαντλείται στην περίοδο των εκλογών και οι πολιτικές δράσεις θεωρούνται μάλλον ανεπιθύμητες από τους κυβερνώντες.
Το κίνημά μας οφείλει να θυμίσει, με μειλίχιο αλλά και αδιαπραγμάτευτο τρόπο, στον κόσμο την προσωπική ευθύνη. Οφείλει να ενώσει την φωνή της με εκείνους που απαιτούν την νόμιμη τιμωρία εκείνων που κατασπατάλησαν για «ίδιον όφελος» το δημόσιο χρήμα. Οφείλει να προστατεύει τους θεσμούς και να προάγει την Δημοκρατία. Οφείλει να προτείνει τρόπους εκμηδενίσεως της διαφθοράς, απάλειψης της γραφειοκρατίας, μείωσης του ελλείμματος. Οφείλει να προτείνει πλάνα δημιουργίας επιχειρηματικού περιβάλλοντος, ανάπτυξης και πρωτογενούς πλεονάσματος. Οφείλει να συμβουλεύεται τους Έλληνες της Διασποράς. Οφείλει να επιστρατεύει, προς όφελος της χώρας αλλά και της Ευρωπαϊκής οικογένειας, διεθνείς συνεργασίες με στόχο, όχι μόνο την αμιγώς οικονομική, αλλά και την αληθώς πολιτική σύγκληση της Ευρώπης.  
Όλα αυτά οφείλει να τα καταστήσει απλά και κατανοητά και στον τελευταίο απλό και «λαϊκό» συνάνθρωπό μας και να ζητήσει την συνεργασία του. Πολλές φορές δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη… Αυτός είναι ο αγώνας της γενιάς μας. Συνεχής προσπάθεια και μικρές-μικρές νίκες κάθε μέρα. Έτσι ώστε όταν πραγματοποιήσουμε τελικά την αυτοκριτική μας και αντικρύσουμε -αυτήν την φορά- συνολικά το έργο μας να μπορούμε να πούμε «βρε πατριώτη, κάτι κερδίσαμε από αυτήν την κρίση».